1 Kuuntele, poikani, viisauden sanoja, seuraa valppaasti hyviä neuvojani,
2 jotta säilyttäisit harkintasi ja puhuisit niin kuin puhua tulee.
3 Hunajaa tiukkuvat vieraan naisen huulet, hänen kielensä on öljyä liukkaampi,
4 mutta lopulta hän käy karvaaksi kuin koiruoho, viiltää kuin kaksiteräinen miekka.
5 Hänen jalkansa kulkevat kuolemaan, alas tuonelaan vievät hänen askeleensa.
6 Ei hän välitä elämän tiestä, ei tiedä, minne päin milloinkin horjahtaa.
7 Siispä, poikani, kuule minua, älä lyö laimin minun opetustani.
8 Pysy kaukana vieraasta naisesta, älä mene lähellekään hänen talonsa ovea,
9 ettet haaskaisi voimaasi vieraille etkä parhaita vuosiasi armottomalle,
10 etteivät oudot hyötyisi miehuudestasi, tuntemattomat raadantasi tuloksista
11 etkä sinä viimein, loppuun ajettuna päätyisi huokaamaan:
13 en kuunnellut opettajiani vaan suljin korvani kasvattajieni ohjeilta!
15 Juo vettä omasta ruukustasi, käytä oman kaivosi raikasta juomaa.
16 Miksi antaisit lähteittesi vuotaa kadulle, purojesi kaupungin toreille?
17 Ne pulppuavat yksin sinua varten, vain sinun hyväksesi, eivät muiden.
18 Olkoon sinun lähteesi siunattu, iloitse vaimosta, jonka nuorena sait,
19 rakkaasta peurasta, suloisesta kauriistasi. Olkoot hänen rintansa ilosi vuodesta vuoteen, hänen rakkautensa elämäsi riemu ja hurmio.
20 Miksi, poikani, viehättyisit vieraaseen naiseen, miksi hyväilisit vieraan povea?
21 Missä ihminen kulkeekin, Herra näkee hänet ja tarkkaa hänen askeleitaan.
22 Pahantekijä jää rikostensa vangiksi, takertuu syntiensä verkkoon.
23 Hillittömyyteensä hän kuolee, ajautuu perikatoon kaikessa hulluudessaan.
1 Filho meu, atende à minha sabedoria; inclinam teu ouvido à minha prudência;
2 para que observes a discrição, e os teus lábios guardem o conhecimento.
3 Porque os lábios da mulher licenciosa destilam mel, e a sua boca e mais macia do que o azeite;
4 mas o seu fim é amargoso como o absinto, agudo como a espada de dois gumes.
5 Os seus pés descem à morte; os seus passos seguem no caminho do Seol.
6 Ela não pondera a vereda da vida; incertos são os seus caminhos, e ela o ignora.
7 Agora, pois, filhos, dai-me ouvidos, e não vos desvieis das palavras da minha boca.
8 Afasta para longe dela o teu caminho, e não te aproximes da porta da sua casa;
9 para que não dês a outros a tua honra, nem os teus anos a cruéis;
10 para que não se fartem os estranhos dos teus bens, e não entrem os teus trabalhos na casa do estrangeiro,
11 e gemas no teu fim, quando se consumirem a tua carne e o teu corpo,
12 e digas: Como detestei a disciplina! e desprezou o meu coração a repreensão!
13 e não escutei a voz dos que me ensinavam, nem aos que me instruíam inclinei o meu ouvido!
14 Quase cheguei à ruína completa, no meio da congregação e da assembléia.
15 Bebe a água da tua própria cisterna, e das correntes do teu poço.
16 Derramar-se-iam as tuas fontes para fora, e pelas ruas os ribeiros de águas?
17 Sejam para ti só, e não para os estranhos juntamente contigo.
18 Seja bendito o teu manancial; e regozija-te na mulher da tua mocidade.
19 Como corça amorosa, e graciosa cabra montesa saciem-te os seus seios em todo o tempo; e pelo seu amor sê encantado perpetuamente.
20 E por que, filho meu, andarias atraído pela mulher licenciosa, e abraçarias o seio da adúltera?
21 Porque os caminhos do homem estão diante dos olhos do Senhor, o qual observa todas as suas veredas.
22 Quanto ao ímpio, as suas próprias iniqüidades o prenderão, e pelas cordas do seu pecado será detido.
23 Ele morre pela falta de disciplina; e pelo excesso da sua loucura anda errado.