1 Jó continuou seu discurso nestes termos:

2 Quem me tornará tal como antes, nos dias em que Deus me protegia,

3 quando a sua lâmpada luzia sobre a minha cabeça, e a sua luz me guiava nas trevas?

4 Tal como eu era nos dias de meu outono, quando Deus velava como um amigo sobre minha tenda,

5 quando o Todo-poderoso estava ainda comigo, e meus filhos em volta de mim;

6 quando os meus pés se banhavam no creme, e o rochedo em mim derramava ondas de óleo;

7 quando eu saía para ir à porta da cidade, e me assentava na praça pública?

8 Viam-me os jovens e se escondiam, os velhos levantavam-se e ficavam de pé;

9 os chefes interrompiam suas conversas, e punham a mão sobre a boca;

10 calava-se a voz dos príncipes, a língua colava-se-lhes no céu da boca.

11 Quem me ouvia felicitava-me, quem me via dava testemunho de mim.

12 Livrava o pobre que pedia socorro, e o órfão que não tinha apoio.

13 A bênção do que estava a perecer vinha sobre mim, e eu dava alegria ao coração da viúva.

14 Revestia-me de justiça, e a eqüidade era para mim como uma roupa e um turbante.

15 Era os olhos do cego e os pés daquele que manca;

16 era um pai para os pobres, examinava a fundo a causa dos desconhecidos.

17 Quebrava o queixo do perverso, e arrancava-lhe a presa de entre os dentes.

18 Eu dizia: Morrerei em meu ninho, meus dias serão tão numerosos quanto os da fênix.

19 Minha raiz atinge as águas, o orvalho ficará durante a noite sobre meus ramos.

20 Minha glória será sempre jovem, e meu arco sempre forte em minha mão.

21 Escutavam-me, esperavam, recolhiam em silêncio meu conselho;

22 quando acabava de falar, não acrescentavam nada, minhas palavras eram recebidas como orvalho.

23 Esperavam-me como a chuva e abriam a boca como se fosse para as águas da primavera.

24 Sorria para aqueles que perdiam coragem; ante o meu ar benevolente, deixavam de estar abatidos.

25 Quando eu ia ter com eles, tinha o primeiro lugar, era importante como um rei no meio de suas tropas, como o consolador dos aflitos.

1 En Job het verder sy spreuk aangehef en gesê:

2 Ag, was ek maar soos in die vorige maande, soos in die dae toe God my bewaar het;

3 toe sy lamp bo my hoof geskyn het, ek by sy lig die duisternis deurwandel het;

4 soos ek was in my herfsdae toe die verborgenheid van God oor my tent was;

5 toe die Almagtige nog by my was, my kinders rondom my;

6 toe my voetstappe gewas is in dikmelk en die rots by my strome van olie uitgegiet het.

7 Toe ek uitgegaan het na die poort, op na die stad toe, op die markplein my sitplek reggemaak het,

8 het die seuns weggekruip as hulle my sien, en grysaards het hulle opgerig en bly staan.

9 Vorste het hulle woorde ingehou en die hand op hul mond gelê.

10 Die stem van edeles is teruggehou, en hulle tong het gekleef aan hul verhemelte.

11 Want het 'n oor net gehoor, dan prys dit my gelukkig; en het 'n oog net gesien, dan gee dit vir my getuienis.

12 Want ek het die ellendige gered wat om hulp geroep het, en die wees en hom wat geen helper het nie.

13 Die seën van hom wat klaar was om onder te gaan, het op my gekom; en die hart van die weduwee het ek laat jubel.

14 Die geregtigheid was my kleed, en ek sy kleed; my reg was soos 'n mantel en 'n tulband.

15 Oë was ek vir die blinde, en voete vir die lamme was ek.

16 'n Vader was ek vir die behoeftiges; en die regsaak van hom wat ek nie geken het nie, het ek ondersoek.

17 En ek het die tande van die kwaaddoener stukkend gebreek en die buit uit sy gebit geslinger.

18 So het ek dan gedink: By my nes sal ek die asem uitblaas, en soos die feniks my dae vermenigvuldig.

19 My wortel staan oop na die water toe, en dou vernag op my tak.

20 My eer is altyd nuut by my, en my boog bly jonk in my hand.

21 Na my het hulle geluister vol verwagting, en hulle het stil my raad aangehoor.

22 N my woorde het hulle nie weer gespreek nie, en my rede het op hulle gedrup.

23 En hulle het op my gewag soos op reën, en hulle mond wyd oopgemaak soos vir lentereëns.

24 Ek het hulle toegelag as hulle moedeloos was, en hulle kon die lig van my gesig nie verdonker nie.

25 Het ek die weg na hulle toe gekies, dan sit ek as voorman en woon soos 'n koning onder die skare, soos een wat treuriges vertroos.