1 Portanto, irmãos santos, participantes da vocação que vos destina à herança do céu, considerai o mensageiro e pontífice da fé que professamos, Jesus.
2 Ele é fiel àquele que o constituiu, como também Moisés o foi em toda a sua casa {Nm 12,7}.
3 Porém, é tido muito superior em glória a Moisés, tanto quanto o fundador de uma casa é mais digno do que a própria casa.
4 Pois toda casa tem seu construtor, mas o construtor de todas as coisas é Deus.
5 Moisés foi fiel em toda a sua casa, como servo e testemunha das palavras de Deus.
6 Cristo, porém, o foi como Filho à frente de sua própria casa. E sua casa somos nós, contanto que permaneçamos firmes, até o fim, professando intrepidamente a nossa fé e ufanos da esperança que nos pertence.
7 Por isso, como diz o Espírito Santo: Hoje, se ouvirdes a sua voz,
8 não endureçais os vossos corações, como por ocasião da revolta, como no dia da tentação no deserto,
9 quando vossos pais me puseram à prova e viram o meu poder por quarenta anos.
10 Eu me indignei contra aquela geração, porque andavam sempre extraviados em seu coração e não compreendiam absolutamente nada dos meus desígnios.
11 Por isso, em minha ira, jurei que não haveriam de entrar no lugar de descanso que lhes prometera {Sl 94,8-11}!
12 Tomai precaução, meus irmãos, para que ninguém de vós venha a perder interiormente a fé, a ponto de abandonar o Deus vivo.
13 Antes, animai-vos mutuamente cada dia durante todo o tempo compreendido na palavra hoje, para não acontecer que alguém se torne empedernido com a sedução do pecado.
14 Porque somos incorporados a Cristo, mas sob a condição de conservarmos firme até o fim nossa fé dos primeiros dias,
15 enquanto se nos diz: Hoje, se ouvirdes a sua voz, não endureçais os vossos corações, como aconteceu no tempo da revolta.
16 E quais foram os que se revoltaram contra o Senhor depois de terem ouvido a sua voz? Não foram todos os que saíram do Egito, conduzidos por Moisés?
17 Contra quem esteve indignado o Senhor durante quarenta anos? Não foi contra os revoltosos, cujos corpos caíram no deserto?
18 E a quem jurou que não entrariam no seu descanso senão a estes rebeldes?
19 Portanto, estamos vendo: foi por causa da sua descrença que não puderam entrar.
1 Todėl, šventieji broliai, dangiškojo pašaukimo dalininkai, įsižiūrėkite mūsų išpažinimo Apaštalą ir vyriausiąjį Kunigą Jėzų Kristų,
2 kuris buvo ištikimas Jį paskyrusiam, kaip ir Mozė visuose Jo namuose.
3 Juk Jis yra pripažintas vertu didesnės šlovės už Mozę, kaip didesnės pagarbos vertas statytojas už namą.
4 Mat kiekvienas namas kažkieno pastatytas, o viską pastatęs yra Dievas.
5 Ir Mozė buvo ištikimas visuose Jo namuose kaip tarnas, kad paliudytų tai, kas ateity turėjo būti pasakyta.
6 O Kristus kaip Sūnus viešpatauja Jo namuose, ir tie namai esame mes, jei pasitikėjimą ir tvirtą vilties pasigyrimą išsaugosime iki galo.
7 Todėl, kaip Šventoji Dvasia sako: "Jei šiandien išgirsite Jo balsą,
8 neužkietinkite savo širdžių, kaip per maištą, gundymo dieną dykumoje,
9 kur jūsų tėvai gundė mane, mėgino ir matė mano darbus per keturiasdešimt metų.
10 Todėl Aš užpykau ant tos kartos ir pasakiau: ‘Visada jie klysta savo širdyje ir nepažino mano kelių’.
11 Taigi Aš prisiekiau savo rūstybėje: ‘Jie neįeis į mano poilsį!’ "
12 Žiūrėkite, broliai, kad kuris iš jūsų nebūtų piktos, netikinčios širdies, atitolusios nuo gyvojo Dievo.
13 Verčiau raginkite vieni kitus kasdien,kol dar sakoma "šiandien",kad kurio iš jūsų neužkietintų nuodėmės klasta.
14 Juk mes esame tapę Kristaus dalininkais,jei tik išlaikysime tvirtą pradinį pasitikėjimą iki galo,
15 kol yra sakoma: "Šiandien, jei išgirsite Jo balsą, neužkietinkite savo širdžių kaip per maištą".
16 Kas gi buvo tie, kurie išgirdę maištavo? Ar ne visi Mozės išvestieji iš Egipto?
17 Ant ko Jis buvo užpykęs per keturiasdešimt metų? Ar ne ant nusidėjusių, kurių lavonai krito dykumoje?
18 O kam prisiekė, jog neįeis į Jo poilsį, jei ne tiems, kurie nepakluso?
19 Taigi matome, kad jie negalėjo įeiti dėl netikėjimo.