Salmos 78 - Bíblia Online

An Instruction of Asaph. Give ear, O my people, to my law, Incline your ear to sayings of my mouth. 
I open with a simile my mouth, I bring forth hidden things of old, 
That we have heard and do know, And our fathers have recounted to us. 
We do not hide from their sons, To a later generation recounting praises of Jehovah, And His strength, and His wonders that He hath done. 
And He raiseth up a testimony in Jacob, And a law hath placed in Israel, That He commanded our fathers, To make them known to their sons. 
So that a later generation doth know, Sons who are born, do rise and recount to their sons, 
And place in God their confidence, And forget not the doings of God, But keep His commands. 
And they are not like their fathers, A generation apostate and rebellious, A generation! it hath not prepared its heart, Nor stedfast with God [is] its spirit. 
Sons of Ephraim -- armed bearers of bow, Have turned in a day of conflict. 
They have not kept the covenant of God, And in His law they have refused to walk, 
And they forget His doings, And His wonders that He shewed them. 
Before their fathers He hath done wonders, In the land of Egypt -- the field of Zoan. 
He cleft a sea, and causeth them to pass over, Yea, He causeth waters to stand as a heap. 
And leadeth them with a cloud by day, And all the night with a light of fire. 
He cleaveth rocks in a wilderness, And giveth drink -- as the great deep. 
And bringeth out streams from a rock, And causeth waters to come down as rivers. 
And they add still to sin against Him, To provoke the Most High in the dry place. 
And they try God in their heart, To ask food for their lust. 
And they speak against God -- they said: `Is God able to array a table in a wilderness?` 
Lo, He hath smitten a rock, And waters flow, yea, streams overflow. `Also -- bread [is] He able to give? Doth He prepare flesh for His people?` 
Therefore hath Jehovah heard, And He sheweth Himself wroth, And fire hath been kindled against Jacob, And anger also hath gone up against Israel, 
For they have not believed in God, Nor have they trusted in His salvation. 
And He commandeth clouds from above, Yea, doors of the heavens He hath opened. 
And He raineth on them manna to eat, Yea, corn of heaven He hath given to them. 
Food of the mighty hath each eaten, Venison He sent to them to satiety. 
He causeth an east wind to journey in the heavens, And leadeth by His strength a south wind, 
And He raineth on them flesh as dust, And as sand of the seas -- winged fowl, 
And causeth [it] to fall in the midst of His camp, Round about His tabernacles. 
And they eat, and are greatly satisfied, And their desire He bringeth to them. 
They have not been estranged from their desire, Yet [is] their food in their mouth, 
And the anger of God hath gone up against them, And He slayeth among their fat ones, And youths of Israel He caused to bend. 
With all this they have sinned again, And have not believed in His wonders. 
And He consumeth in vanity their days, And their years in trouble. 
If He slew them, then they sought Him, And turned back, and sought God earnestly, 
And they remember that God [is] their rock, And God Most High their redeemer. 
And -- they deceive Him with their mouth, And with their tongue do lie to Him, 
And their heart hath not been right with Him, And they have not been stedfast in His covenant. 
And He -- the Merciful One, Pardoneth iniquity, and destroyeth not, And hath often turned back His anger, And waketh not up all His fury. 
And He remembereth that they [are] flesh, A wind going on -- and it returneth not. 
How often do they provoke Him in the wilderness, Grieve Him in the desolate place? 
Yea, they turn back, and try God, And the Holy One of Israel have limited. 
They have not remembered His hand The day He ransomed them from the adversary. 
When He set His signs in Egypt, And His wonders in the field of Zoan, 
And He turneth to blood their streams, And their floods they drink not. 
He sendeth among them the beetle, and it consumeth them, And the frog, and it destroyeth them, 
And giveth to the caterpillar their increase, And their labour to the locust. 
He destroyeth with hail their vine, And their sycamores with frost, 
And delivereth up to the hail their beasts, And their cattle to the burning flames. 
He sendeth on them the fury of His anger, Wrath, and indignation, and distress -- A discharge of evil messengers. 
He pondereth a path for His anger, He kept not back their soul from death, Yea, their life to the pestilence He delivered up. 
And He smiteth every first-born in Egypt, The first-fruit of the strong in tents of Ham. 
And causeth His people to journey as a flock, And guideth them as a drove in a wilderness, 
And He leadeth them confidently, And they have not been afraid, And their enemies hath the sea covered. 
And He bringeth them in unto the border of His sanctuary, This mountain His right hand had got, 
And casteth out nations from before them, And causeth them to fall in the line of inheritance, And causeth the tribes of Israel to dwell in their tents, 
And they tempt and provoke God Most High, And His testimonies have not kept. 
And they turn back, And deal treacherously like their fathers, They have been turned like a deceitful bow, 
And make Him angry with their high places, And with their graven images make Him zealous, 
God hath heard, and sheweth Himself wroth. And kicketh exceedingly against Israel. 
And He leaveth the tabernacle of Shiloh, The tent He had placed among men, 
And He giveth His strength to captivity, And His beauty into the hand of an adversary, 
And delivereth up to the sword His people, And with His inheritance shewed Himself angry. 
His young men hath fire consumed, And His virgins have not been praised. 
His priests by the sword have fallen, And their widows weep not. 
And the Lord waketh as a sleeper, As a mighty one crying aloud from wine. 
And He smiteth His adversaries backward, A reproach age-during He hath put on them, 
And He kicketh against the tent of Joseph, And on the tribe of Ephraim hath not fixed. 
And He chooseth the tribe of Judah, With mount Zion that He loved, 
And buildeth His sanctuary as a high place, Like the earth, He founded it to the age. 
And He fixeth on David His servant, And taketh him from the folds of a flock, 
From behind suckling ones He hath brought him in, To rule over Jacob His people, And over Israel His inheritance. 
And he ruleth them according to the integrity of his heart, And by the skilfulness of his hands leadeth them! 

Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds. 
Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her; 
Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben. 
Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft. 
Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken; 
Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen; 
En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren; 
En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God. 
(De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.) 
Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet. 
En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien. 
Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan. 
Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop. 
En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs. 
Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden. 
Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren. 
Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis. 
En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust. 
En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn? 
Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden? 
Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel; 
Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden. 
Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende; 
En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren. 
Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging. 
Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte; 
En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen; 
En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen. 
Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht. 
Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond, 
Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde. 
Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen. 
Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking. 
Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg; 
En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser. 
En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong. 
Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond. 
Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op. 
En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert. 
Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis! 
Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk. 
Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste; 
Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan; 
En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken. 
Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven. 
En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan. 
Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen. 
Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen. 
Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads. 
Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over. 
En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham. 
En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn. 
Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt. 
En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft. 
En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen. 
Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet. 
En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog. 
En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden. 
God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer. 
Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen. 
En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders. 
En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis. 
Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen. 
Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet. 
Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn. 
En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan. 
Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet. 
Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad. 
En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid. 
En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien; 
Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis. 
Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen. 

Salmos 79