1 Als ses aba bschlosse war, daß ma(mir) nohch Italie fahre solle, ibagen sie Paulus un ä baar andari Gfangeni nem Hauptma mit Name Julius vu eina kaiserliche Abteilig.

2 Mir gehn aba uf ä Schiff üs Adramyttion, des de Küschteschtädt vu d Provinz Asie alaufe soll, un fahre ab; mit uns(us) war au Aristarch, ä Mazedonier üs Thessalonich.

3 Un am nägschte Dag kumme ma(mir) in Sidon a; un Julius vuhaltet sich fründlig gege Paulus un gschtatet nem, zue sinene Freunde z go un sich pflege z losse.

4 Un vu do schtoße ma(mir) ab un fahre im Schutz vu Zypern hi, wel uns(us) de Wind entgegä ware,

5 un fahre iba des Meer längs dr Küschte vu Zilizien un Pamphylien un kumme nohch Myra in Lyzien.

6 Un dert findet dr Hauptma ä Schiff üs Alexandria, des nohch Italie goht, un het uns(us) druf ischtiege lo.

7 Mir kumme aba viel Däg nur langsam vorwärts un glangte mit Meh bis uf de Hechi vu Knidos, denn dr Wind hindert uns(us); un ma(mir) fahre im Schutz vu Kreta hi, bis uf de Hechi vu Salmone,

8 un glangte kum dra vorbi un kumme a nä Platz, der «Guethafe» heißt; nooch däbi liet de Schtadt Lasäa.

9 Do etze viel Ziit vugange war un de Schiffahrt au scho gfährlich wird, wel au d Faschteziit scho vorbi war, vumahnt sie Paulus

10 un sait zue nene: Lebi (Liebe) Männa, i(ich) sieh, daß de Fahrt nur mit Leid un großem Schadä vor sich go wird, nit ällei fir d Ladung un s Schiff, sundern au fir unsa Läbä.

11 Aba dr Hauptma glaubt däm Schteuermann un däm Schiffsherr me als däm, was Paulus gsait het.

12 Un do dr Hafe zum Ibawintere schlecht war, bschtehn di meischte vu nene uf däm Plan, vu dert wiedazfahre un z vusueche, ob sie zum Ibawintere bis nohch Phönix kumme kennte, nem Hafe uf Kreta, der gege Südwescht un Nordwest uff isch.

13 Als aba dr Südwind gweht het, meine sie, ihr Vorha fertig mache z kenne, lichte d Anka un fahre nooch an Kreta entlang.

14 Nit lang dnohch aba bricht vu dr Insel her ä Schturmwind los, der ma Nordoscht nennt.

15 Un do des Schiff packt wird un nimi gege d Wind grichtet wäre ka, gän ma(mir) uf un len uns(us) tribä.

16 Mir fahre aba vorbi an einare Insel, de Kauda heißt, do kenne ma(mir) mit Meh des Bäiboot in unsreri Gwalt gregä.

17 Sie zen`s ruff un schpanne zum Schutz um`s Schiff Seil. Do sie aba firchte, in de Syrte z grote, len sie d Triebanka rab un triebe so dohi.

18 Un do ma(mir) ä großes Unwätta hän, werfe sie am nägschte Dag d Ladung ins Meer.

19 Un am dritte Dag werfe sie mit eigene Händ(Pfode) s Schiffsgerät üsä.

20 Do aba vieli Däg weda Sunne noh Schterne schiene un ä arges Unwätta uns(us) drängt, war all unsri Hoffnig uf Rettig dhi.

21 Un als ma lang nigs gässä het, kunnt Paulus midde unda sie un sait: Lebi (Liebe) Männa, ma het uf mi härä solle un nit vu Kreta ufbreche, dann(dnoh) wär uns(us) Leid un Schadä erschpart bliebe.

22 Doch etze vumahn i(ich) äich: sin unvuzagt; denn keina vu äich wird umkumme, nur des Schiff.

23 Denn de Nacht isch zue ma(mir) dr Engel kumme vu dem Gott, däm i(ich) gher un däm i(ich) dien,

24 un sait: Fircht di nit, Paulus, dü mueß vor d Kaisa gschtellt wäre; un lueg, Gott het dir alli gschenkt, de mit dir fahre.

25 Drum, lebi Männa, sin unvuzagt; denn i(ich) glaub Gott, s wird so gschähe, we ma(mir) gsait wore isch.

26 Mir wäre aba uf ä Insel uflaufe.

27 Als aba di vierzehnti Nacht kummt, sit ma(mir) in dr Adria triebä, meine d Schiffslit midde in d Nacht, sie käme an ä Land.

28 Un sie werfe des Senkbläi üs un findes zwanzig Fade def; un ä weng witer lotete sie abamols un findes fuchzehn Fade def.

29 Do firchte sie, ma(mir) däte uf Klippe grote, un werfe hinte vum Schiff vier Anka üs un winschte, daß ses Dag wird.

30 Als aba d Schiffslit vum Schiff abhaue wenn un des Bäiboot ins Meer rablen un vorgen, sie wen au vorne de Anka rundalosse,

31 sait Paulus zum Hauptma un zue d Soldate: Wenn de nit uf däm Schiff bliebe, kenne ihr nit grettet wäre.

32 Do haue de Soldate de Seil ab un len des Bäiboot ins Meer flege.

33 Un als ses afangt hell z wäre, vumahnt Paulus sie alli, Ässä zue sich z neh, un sait: S isch hiit dr vierzehnte Dag, daß ma warte un ohni Ässä bliebe sin un nigs zue äich gnumme hän.

34 Drum vumahn i(ich) äich, ebis zue ässä; denn des dient zue äira Rettig; s wird keinem vu äich ä Hoor vum Schädel flege.

35 Un als sa des gsait het, nimmt da(er) Brot, dankt Gott vor ne alle un bricht's un fangt a z ässä.

36 Do gregö sie alli Möt un nähmä au Ässä zue sich.

37 Mir ware aba alli zsämme im Schiff zweihundatsechsesiebzig.

38 Un nohchdem sie satt wore ware, mache sie des Schiff liechta un werfe des Korn (Getreide) in`s Meer.

39 Als ses aba Dag wird, kenne sie des Land nit; ä Bucht aba wäre sie gwahr, de het ä flaches Ufa. Dohi wen sie des Schiff tribä losse, wenn`s meglich wär.

40 Un sie haue de Anka ab un len sie im Meer, binde de Schteuerruda los un richte s Segel nohch rem Wind un halte uf s Ufa zue.

41 Un als sie uf ä Sandbank gerote, len sie des Schiff uflaufe, un des Vordaschiff bohrt sich a un hockt fescht, aba des Hindaschiff vubricht unda dr Gwalt vu d Wellä.

42 D Soldate aba hän vor, di Gfangene umzbringe, dmit nemads fortschwimmt un abhaue kennt.

43 Aba dr Hauptma wot Paulus am Läbä ha un wehrt ihr Vorha ab un het de, de schwimme kenne, als erschte ins Meer springe lo un sich ans Land rette,

44 di andere aba ä baar uf Brätter, ä baar uf däm, was noh vum Schiff do war. Un so isch`s bassiert, daß sie alli grettet ans Land kumme.